ديدار مراجع با کانديداها به معني طرفداري از آنها نيست

آيت‌الله العظمي مکارم شيرازي يکي از مراجع عظام تقليد قم با اشاره به ديدار اخيرش با ميرحسين موسوي گفت: ديدار مراجع با کانديداها دليلي بر حمايت از آنها نخواهد بود.
آيت‌الله العظمي ناصر مکارم شيرازي پيش از ظهر امروز در ابتداي درس خارج فقه خود در مسجد اعظم با اشاره به برخي برداشت‌هاي شخصي در جرايد و روزنامه‌ها از ديدار اخير ايشان با مير حسين موسوي گفت: ديدار بنده با کانديدا هيچ دليلي بر حمايت و يا عدم حمايت از آن شخص ندارد و کسي نبايد اظهار نظر شخصي کند.
وي ادامه داد: هر فرد و يا گروهي که وفادار به نظام انقلاب اسلامي بوده و اين شرط را داشته باشد براي ما از نظر ملاقات کردن يکسان بوده و توصيه‌هايمان به آن‌ها يکسان خواهد بود.
آيت الله مکارم شيرازي با اشاره به برخي اظهارنظرها در خصوص حمايت ايشان از ميرحسين و يا کانديداي ديگري گفت: ديدار با فردي نه دليل بر طرفداري از او است و نه موضوع ديگري تمام اين‌ ديدارها پدرانه بوده و هيچ گاه در اين ديدارها مراجع جناحي عمل نخواهند کرد.
استاد حوزه علميه قم با بيان اينکه حضور پرشور مردم در انتخابات از اهميت بالايي برخوردار است اظهار داشت: بايد با تمام توان تلاش کنيم تا مردم را در پاي صندوق‌هاي رأي بکشانيم. زيرا اين موضوع يأس دشمن را در برخواهد داشت.
وي افزود: مردم بايد در انتخاب‌ کانديداها دقت داشته باشند و بدانند که ما شخص خاصي را معرفي نکرده‌ايم و نخواهيم کرد و اميدواريم برخي مسائلي را که در برخي جرايد در اين‌باره نوشته شده‌ اصلاح شود.

جان جهان در کلام دشمنان

امام حسن عسکری علیه السلام فرمودند:

«شدیدتر از یتیمی یتیمی که از پدرش جدا شده، یتیمی یتیمی است که از امام خویش جدا گشته است و به او دسترسی ندارد و حکم او را در زمینه شرایع دینی‌اش که مورد نیاز اوست، نمی‌داند»

احمد بن عبیدالله بن خاقان که دشمنی سختی با امام علی علیه السلام و اولادشان داشت، متصدی املاک و خراج شهر قم بود. روزی در مجلسش از علویان و مذاهبشان سخن به میان آمد، او گفت من در سامره مردی از اولاد علی را از لحاظ رفتار و پاکدامنی و بزرگواری در خانواده خودش، مانند حسن بن علی بن محمد، ابن الرضا ندیدم و نشناختم که همه مردم او را بر اشراف مقدم دارند.

من روزی بالای سر پدرم ایستاده بودم. ناگهان دربانانش آمدند و گفتند: ابو محمد، ابن الرضا دم در است. پدرم گفت: او را اجازه دهید. سپس مردی گندم گون، خوش اندام، نیکو رخسار، خوش پیکر، تازه جوان با جلالت و هیبت وارد شد. چون نگاه پدرم به او افتاد، برخاست و چند قدم استقبالش کرد، با آنکه گمان ندارم چنین کاری را نسبت به هیچ بنی‌هاشمی و سرلشکری بکند. چون به نزدیکش رسید، دستش را گرفت او را روی مسندی که خودش نشسته بود، نشانید و پهلوی او نشست و با او به سخن پرداخت. من از آنچه از پدرم می‌دیدم، در شگفت بودم...

پس از آنکه پدرم نماز عشاء را گزارد، آمدم و در برابر او نشستم و گفتم: ای پدر! مردی که امروز صبح دیدم نسبت به او احترام نمودی که بود؟ گفت: پسر جان، او امام رافضیان است، او حسن بن علی است که به ابن الرضا معروفست، آنگاه ساعتی سکوت کرد و سپس گفت: پسر جان! اگر امامت از خلفای بنی عباس جدا می‌شد، هیچکس از بنی‌هاشم جز او سزاوار آن نیست و او برای فضیلت، پاکدامنی، رفتار، خویشتنداری، پرهیزکاری، عبادت، اخلاق شریف و شایستگیش، سزاوار خلافت می‌باشد ... 

کودک گمشده

ما مثل بچه‌ای هستيم که پدرش دست او را گرفته است تا به جايی ببرد و در طول مسير از بازاری عبور می‌کنند. بچه جلب ويترين مغازه‌ها می‌شود و دست پدر را رها می‌کند و در بازار گم می‌شود و وقتی متوجه می‌شود که ديگر پدر را نمی‌بيند؛ او گمان می‌کند پدرش گم شده است، در حالی که واقعا خودش گم شده است. انبيا، امامان و اوليا، پدران خلقند و دست خلايق را می‌گيرند تا آنها را سالم از بازار دنيا عبور دهند.

غالب خلايق جلب متاع‌های دنيا شده‌اند و دست پدر را رها کرده و در بازار دنيا گم شده‌اند. امام زمان (علیه‌السلام) گم و غايب نشده‌اند، ما گم و محجوب گشته‌ايم.

ظاهرا می‌گوييم آقا می‌آيد، ولی در حقيقت ما به خدمت حضرت می‌رويم. ما به پشت ديوار دنيا رفته و گم شده‌ايم بايد از پشت ديوار بيرون بياييم تا ببينبم که امام زمان(علیه‌السلام) از همان ابتدا حاضر و منتظر ما بوده‌اند.